Ανέβηκα μόνος μου το ”βουνό” παλεύοντας με νύχια και με δόντια.
Με αξιοπρέπεια κατάφερα ότι κατάφερα.
Δεν πήγαινα σε πάρτι. Δεν έκανα καταχρήσεις.
Δεν έπεσα στη λούμπα
να τα παίζω στα καζίνο, να τα φάω στα ζάρια όπως άλλοι ηθοποιοί,
να έχω πάθη που άλλοι τα πλήρωσαν ακριβά.
Περνούσα πάντα μια ήρεμη ζωή
και ήξερα να διαχειριστώ την εικόνα και τα χρήματά μου.
Καμιά φορά, όταν παίζονται, βλέπω τις ταινίες μου.
Νομίζω είναι καλές.
Αλλά υπάρχουν κι εκείνες που αναρωτιέμαι;
”Γιατί να την κάνω αυτή την ταινία;”
Έχω δει και τα λάθη μου και τις λάθος επιλογές που έκανα.
Όμως, η ζωή είναι δύσκολη
και μετράς τα πράγματα αναλόγως με τις ανάγκες σου.
Τότε τα μετρούσα αλλιώς, τώρα αλλιώς.
Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος έχει άλλες σκέψεις.
Αποφεύγω κάθε είδους δημοσιότητα.
Δε με ενδιαφέρει να δουλέψω στην τηλεόραση, ούτε στο θέατρο.
Δε μου λείπει το χειροκρότημα.
Μου λείπουν
η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος,
ο Θανάσης Βέγγος, ο Νίκος Ρίζος, ο Σωτήρης Μουστάκας.
Αυτοί μου λείπουν πολύ.
Χαίρομαι
όταν περπατάω στο δρόμο και μου πιάνουν κουβέντα και μου λένε:
”Μεγαλώσαμε μ’ εσένα”. Αυτή είναι η παρακαταθήκη μου.
Η απόφαση να απέχω δεν ήταν καθόλου δύσκολη.
Αρκεί να το επιζητείς, να το θέλεις,
και να ξέρεις πότε πρέπει να σταματάς αυτού του είδους τη ζωή.
Είμαι πολύ καλά,
μακριά απ’ όλα αυτά που συνθέτουν το θέμα δημοσιότητα.
Δε με ενδιαφέρει πια αυτό το κομμάτι.
Η ζωή μου κυλάει πολύ ήρεμα, πολύ όμορφα,.
Κυρίως στη φύση.
Δεν τρόμαξα με την εικόνα μου γιατί δεν έχω υπαρξιακά προβλήματα.
Δεν έχω θέμα ούτε με τα χρόνια μου, ούτε με τις ρυτίδες μου.
Ούτε με τα άσπρα μου μαλλιά έχω πρόβλημα.
Απλά δεν τα βγάζω στη δημοσιότητα.
Τα κρατάω για μένα και την οικογένειά μου.
Πάνος Μιχαλόπουλος.
